Noong unang panahon, sa isang lugar na tinatawag na Berbanya, merong mayamang hari na nakatira. Ang pangalan niya ay Haring Fernando. Ang kanyang asawa ay si Reyna Valerriana. Sila ay may tatlong anak. Ang una ay si Don Pedro, ang matapang, pangalawa si Don Diego, ang hindi takot, at huli, Don Juan, ang may pusong malambot.
Isang gabi, nagkaroon ng bangungot ang hari. Ito ay tungkol sa kanyang bunsong anak na pinatay ng dalawang lalaki. Dahil sa pangyayaring iyan, nagging malungkot siya. Hindi siya kumain, uminom, o matulog. Ang kanyang mga anak ay tumawag ng isang doktor at sinabi ng doktor na ang tanging pagalingin ay ang awit ng Ibong Adarna. Inutusan ng hari ang kanyang pinakamatandang anak, si Don Pedro, upang mahuli ang Ibong Adarna para sa kanya. Maluwag ang kalooban ng kanyang anak na lalaki upang mahuli ang ibon.
Pagkatapos ng isang mahabang panahon ng paglalakbay, sa wakas ay naabot niya ang puno kung saan ang Ibong Adarna ay. Nakilala niya ang isang matandang lalaki na naghahanap ng pagkain ngunit hindi siya binigyan ni Don Pedro. Tumungo lang siya sa puno. Ngunit ang ibon ay wala roon. Kaya, napagpasyahan niyang matulog sa ilalim ng puno muna. Natutulog pa rin siya nang dumating ang ibon. Ang ibon ay umawit ng pitong kanta at pagkatapos ay kumanta, naulila. Ang tae ay nakarating sa natutulog na si Don Pedro at kaagad siyang nagging bato.
Naging nag-aalala ang mga tao sa kastilyo. Naisip nila na may nangyari sa kanya. Kaya, inutusan ng hari ang kanyang ikalawang anak na lalaki, si Don Diego upang kunin ang ibon. Maluwag naman ang kalooban ni Don Diego.
Pagkatapos ng isang mahabang panahon ng paglalakbay, sa wakas ay naabot niya ang puno kung saan ang Ibong Adarna ay. Nakilala rin niya ang matandang lalaki ngunit ginawa rin niya ang gayon. Tumakbo siya diretso sa puno. Sa oras na ito ang ibon ay naroon. Ang ibon ay umawit ng pitong kanta. Ang mga awit ay nag-aantok ni Don Diego at natulog siya sa tabi ng kanyang kapatid. Pagkatapos ng pag-awit ng ibon na napuno. Ang tae ay nakarating sa natutulog na Don Diego at siya ay agad naging bato.
Susunod, ang hari ay nag-atubiling sumumpa sa kanyang huling anak, si Don Juan, upang mahuli ang Ibong Adarna para sa kanya. Maluwag naman ang kalooban ng kanyang anak na lalaki upang mahuli ang ibon.
Pagkatapos ng isang mahabang panahon ng paglalakbay, naabot din niya ang puno kung saan ang Ibong Adarna ay. Ang matanda ay muling humingi ng pagkain. Sa pagkakataong ito ay binigyan siya ni Don Juan ng pagkain. Ang matanda ay masaya. Agad siyang nagbago mula sa isang matandang lalaki sa isang salamangkero. Sinabi niya, “Salamat. Nakita ko ang iyong mabubuting puso. Dahil nakatulong ka sa akin, tutulungan kita na mahuli ang Ibong Adarna.” Binigyan siya ng salamangkero ng pitong calamansi at isang kutsilyo at isang bote ng tubig. Sinabi niya sa kanya na sugatan ang sarili gamit ang kutsilyo sa kanyang palad at pilasin ang calamansi nang pitong beses, isa para sa bawat kanta. Sumunod si Don Juan. Siya ay nakaligtas sa musika, umiwas sa tae, at nakuha ang ibon at iligtas ang kanyang mga kapatid na lalaki sa tubig na ibinigay sa kanya ng salamangkero. Maligaya silang tumakbo pabalik sa kastilyo sa kanilang ama. Nang marinig ng ama ang kanta, ang buhay ay tila bumalik! Ang Hari ay buhay! Sila ay nanirahan sa kabutihang palagi.
Wakas
Comments